Rozwój osobisty jest ważnym elementem osiągania sukcesów i bycia szczęśliwym. Nie każdy, kto się rozwijał, osiągnął sukces, ale wszyscy, którzy osiągnęli sukces, rozwijali się i wykonali ogromną pracę nad sobą. To sposób na to, by człowiek mógł prawidłowo ocenić swoje umiejętności i cechy oraz był w stanie skutecznie wyznaczać swoje cele życiowe. Można w skrócie powiedzieć, że rozwój osobisty to dążenie do maksymalizacji ludzkiego potencjału. Rozwój osobisty obejmuje działania, które poszerzają świadomość, rozwijają talenty i potencjał. Poprawiają też jakość życia i przyczyniają się do realizacji marzeń. Rozwój osobisty trwa w gruncie rzeczy przez całe życie człowieka. Koncepcja ta obejmuje zarówno formalne, jak i nieformalne działania zmierzające do rozwoju jednostki i nauczenia jej pełnienia nowych ról społecznych.
Arystoteles i zachodnia tradycja Grecki filozof Arystoteles (384 p.n.e. - 322 p.n.e.), w swoim dziele pt. Etyka Nikomachejska , definiuje rozwój osobisty jako kategorię mądrości (gr. fronesis ). Według niego, praktykowanie cnót (gr. areté ) prowadzi do szczęścia (gr. eudajmonia ).
Warto zaznaczyć, że eudajmonia może też być rozumiana jako "ludzki rozkwit" lub "życie w dobry sposób". Arystoteles także w obecnych czasach wywiera znaczący wpływ na zachodnią koncepcję rozwoju osobistego, zwłaszcza w ekonomii rozwoju człowieka oraz tzw. psychologii pozytywnej.
Konfucjusz i wschodnia tradycja Konfucjusz (około 551 p.n.e. - 479 p.n.e.) stworzył filozofię, która po dziś dzień wpływa na pojmowanie wartości, rodziny, edukacji i szeroko pojętego zarządzania w Chinach i Azji Wschodniej. W swojej księdze pt. Wielka Nauka Konfucjusz napisał: "Starożytni, którzy chcieli ukazać światu wspaniałość cnoty, najpierw dobrze zarządzali swoimi państwami. Chcąc dobrze zarządzać państwem, najpierw uregulowali stosunki w swoich rodzinach. Chcąc uregulować stosunki w rodzinie, najpierw kształtowali swoje wnętrze. Chcąc kształtować swoje wnętrze, najpierw oczyszczali swoje serce. Aby oczyścić swoje serce, najpierw uczyli się zachowania szczerości we własnych myślach. Chcąc uczynić swoje myśli szczerymi, najpierw poszerzali swoją wiedzę. Szeroka wiedza pochodzi z badania rzeczy. Dzięki badaniu rzeczy ich wiedza stawała się szeroka. Dzięki szerokiej wiedzy ich myśli były szczere. Dzięki szczerym myślom ich serca były czyste. Dzięki czystym sercom mogli kształtować swoje wnętrze. Dzięki kształtowaniu swojego wnętrza, stosunki w ich rodzinie były uregulowane. Dzięki uregulowanym stosunkom w rodzinie, ich państwa były dobrze zarządzane. Dzięki porządkowi w państwach na całym świecie panował pokój. Od Syna Niebios po ludzi z tłumu, wszyscy muszą uznać, że kształtowanie swojego wnętrza jest fundamentem (korzeniem) wszystkiego. Nie ma takiej możliwości, by to, co powinno wypływać z korzenia, było uporządkowane, jeśli sam korzeń jest zaniedbany. Nigdy nie zdarzyło się, by to, co jest bardzo ważne, nie otrzymało niedostatecznej opieki - a tym samym to, co miało niewielkie znaczenie, zostało otoczone wielką opieką."
Psychologia Po raz pierwszy psychologię powiązali z rozwojem osobistym Alfred Adler (1870-1937) i Carl Gustaw Jung (1875-1961). Adler nie zgadzał się na ograniczanie psychologii do analizy, zauważając, że ludzkie aspiracje (ambicja, marzenia, etc.) nie ograniczają się do nieświadomych popędów lub doświadczeń z dzieciństwa. Stworzył też termin „styl życia” (1929), który zdefiniował jako tworzenie obrazu własnej osoby oraz charakterystyczne dla danej jednostki podejście do życia (szczególnie w obliczu problemów). Carl Gustav Jung wniósł swój wkład do koncepcji rozwoju osobistego głównie przez opracowanie tzw. procesu indywiduacji, który oznacza tyle co rozwój psychiczny. Daniel Levinson (1920-1994) rozwinął koncepcję Junga o "etapach życia", poszerzając ją o perspektywę socjologiczną. Levinson uważał, że rozwój osobisty przez całe życie człowieka znajduje się pod wpływem aspiracji (którą nazwał "Snem"). Bez względu na charakter swojego Snu, młody człowiek ma za zadanie nadać mu jak największe znaczenie oraz znaleźć sposób na jego realizację. Ma to ogromny wpływ na jego rozwój osobisty. Jeśli Sen nie jest bezpośrednio związany z życiem człowieka, może po prostu ulec degradacji (zaniknąć). Wraz ze zniknięciem Snu, zniknie poczucie sensu życia człowieka. Badania nad sukcesem w osiąganiu celów podejmowane przez Alberta Bandura (ur. 1925) sugerują, że poczucie własnej skuteczności najlepiej tłumaczy, dlaczego ludzie z takim samym poziomem wiedzy i umiejętności uzyskują bardzo różne wyniki. Według Bandura, pewność siebie jest potężnym predyktorem (zwiastunem) sukcesu, ponieważ:
sprawia, że człowiek może oczekiwać odniesienia sukcesu;
pozwala podejmować ryzyko i wyznaczać ambitne cele;
pomaga w przekonaniu siebie do podejmowania kolejnych prób, jeśli za pierwszym razem się nie uda;
pomaga kontrolować emocje i lęki, gdy człowiek staje w obliczu trudnych czy nieprzyjemnych sytuacji.
Bibliografia:
Daniel Levinson: Seasons of a Man's Life , Ballantine Press, 1978 r.
Abraham Maslow: Higher motivation and the new psychology , w publikacji pod redkacją E. Hoffmana, Future visions: The unpublished papers of Abraham Maslow , Thousand Oaks, Kalifornia 1996 r.
Sumantra Ghoshal, Christopher A. Bartlett: The Individualized Corporation: A Fundamentally New Approach to Management , HarperCollins 1997 r.
Albert Bandura: Self-Efficacy: The Exercise of Control , W.H. Freeman and Company, Nowy Jork 1998 r.
Sylvia Ann Hewlett: Off-Ramps and On-Ramps , Harvard Business School Press 2007 r.
Bob Aubrey: Managing Your Aspirations: Developing Personal Enterprise in the Global Workplace , McGraw-Hill 2010 r.
Comments